Historia Zrzeszenia

70 lat w ży­ciu każ­dej or­ga­ni­za­cji czy in­sty­tu­cji to szmat cza­su. Nie­ła­two jest spi­sać w krót­kim tek­ście hi­sto­rię Lu­do­wych Ze­spo­łów Spor­to­wych Zie­mi Po­mor­skiej, przez któ­re prze­wi­nę­ło się set­ki ty­się­cy osób — dzia­ła­czy, tre­ne­rów, za­wod­ni­ków. Wy­bra­li­śmy więc fak­ty naj­waż­niej­sze.

Pierw­sze LZS-y na te­re­nie by­łe­go woj. gdań­skie­go po­wsta­ły w paź­dzier­ni­ku 1946 roku na te­re­nach, na któ­rych za­cho­wa­ła się tra­dy­cja przed­wo­jen­ne­go TG „So­kół”, przede wszyst­kim na Zie­mi Sta­ro­gardz­kiej — jed­nym z pierw­szych był LZS Ja­ro­sze­wy, gmi­na Skar­sze­wy — oraz na te­re­nie po­wia­tów no­wo­dwor­skie­go, mal­bor­skie­go, puc­kie­go i wej­he­row­skie­go.

Lata 50 i 60 XX w. to okres dy­na­micz­ne­go roz­wo­ju ilo­ścio­we­go kół wiej­skich, okres spar­ta­kiad i in­nych ma­so­wych im­prez. Jed­no­cze­śnie to okres eta­ty­za­cji i biu­ro­kra­cji w Zrze­sze­niu. W 1969 roku po­wstał ogól­no­wo­je­wódz­ki WLKS Nep­tun, któ­ry po­przez te­re­no­we ośrod­ki szko­le­nio­we do­cie­rał do ma­łych wsi i osad, wy­szu­ki­wał ta­len­ty spor­to­we. Za­owo­co­wa­ło to wy­ni­ka­mi spor­to­wy­mi. Ale od­by­wa­ło się kosz­tem kół wiej­skich. De­cen­tra­li­za­cja jaka do­ko­na­ła się w la­tach 70. XX w. stwo­rzy­ła moż­li­wo­ści roz­wo­ju mniej­szym ogni­wom. Na­stą­pi­ła ak­ty­wi­za­cja kół LZS w Sta­ro­gar­dzie, Puc­ku, By­to­wie, Człu­cho­wie i Mal­bor­ku. Po­wsta­ło po­nad 20 lu­do­wych klu­bów spor­to­wych spe­cja­li­zu­ją­cych się w po­szcze­gól­nych dzie­dzi­nach. Prze­łom lat 80 i 90. to okres sze­ro­kich zmian or­ga­ni­za­cyj­nych, a przede wszyst­kim spo­so­bu fi­nan­so­wa­nia spor­tu na wsi — wie­lu ko­łom LZS trud­no by­ło od­na­leźć się w no­wej rze­czy­wi­sto­ści po­li­tycz­no­-go­spo­dar­czej. Po gwał­tow­nym kry­zy­sie ilo­ścio­wym, któ­ry do­tknął ko­ła wiej­skie, na­stą­pił okres od­bu­do­wy. Usta­wa o sa­mo­rzą­dzie i o kul­tu­rze fi­zycz­nej otwo­rzy­ły nowe moż­li­wo­ści roz­wo­ju spor­tu wiej­skie­go. Sport gdzieś trze­ba upra­wiać, po­trzeb­na jest więc baza spor­to­wa, a ta pra­wie za­wsze za­le­ża­ła od ini­cja­ty­wy lo­kal­nych sa­mo­rzą­dów. Wiel­kie in­we­sty­cje w la­tach 50 (kom­pleks Gdań­sk-O­so­wa), 60. (sa­le gim­na­stycz­ne szkół spor­to­wych), 70. (No­wy Dwór, Cho­cze­wo, Trąb­ki Wiel­kie) i osiem­dzie­sią­tych (A­gro­-Ko­cie­wie) XX wie­ku po­wsta­ły dzię­ki na­kła­dom pań­stwa. W ostat­nich 15 la­tach na po­mor­skiej wsi dzię­ki sa­mo­rzą­dom lo­kal­nym zmo­der­ni­zo­wa­no i zbu­do­wa­no po­nad 200 obiek­tów spor­to­wych.

Naj­po­pu­lar­niej­szą dys­cy­pli­ną spor­to­wą w LZS jest i by­ła pił­ka noż­na, po­dob­nie jest na Po­mo­rzu. W roz­gryw­kach pro­wa­dzo­nych przez Po­mor­ski ZPN uczest­ni­czy po­nad 300 ze­spo­łów (ju­nior­skich i se­nior­skich), w li­gach gmin­nych i po­wia­to­wych ok. 200, w tym więk­szość ju­nior­skich.

Jed­nym ze spor­tów, któ­ry w la­tach 50. i 60. XX wie­ku przy­no­sił po­mor­skim LZS du­żo suk­ce­sów by­ło jeź­dziec­two, a wszyst­ko dzię­ki trzem klu­bom: LKS Nad­wi­śla­nin Kwi­dzyn, LKS So­pot i LZS Agro Ko­cie­wie. W ich bar­wach star­to­wa­li olim­pij­czy­cy i mi­strzo­wie Pol­ski — Ma­rian Ba­bi­rec­ki, Wie­sław Hart­man, An­drzej Or­łoś, Krzysz­tof Ra­fa­lak czy Zyg­munt Wa­li­szew­ski — 11–krot­ny mistrz Pol­ski w po­wo­że­niu za­przę­ga­mi, me­da­li­sta mi­strzostw Eu­ro­py i świa­ta.

W la­tach 90–tych na Po­mo­rzu po­wsta­ła naj­sil­niej­sza wów­czas w Pol­sce gru­pa ko­lar­stwa za­wo­do­we­go, stwo­rzył ją ko­larz prusz­czań­skie­go Nep­tu­na Piotr Ko­sma­la, a spon­so­rem by­ła fir­ma Mróz z Wiel­ko­pol­ski. W 2004 Ko­sma­la stwo­rzył ko­lej­ną gru­pę ko­lar­ską In­te­l-Ac­tion, któ­ra mia­ła sie­dzi­bę w Oto­mi­nie, pow. Gdań­ski. W obu gru­pach prym wie­dli ko­la­rze — wy­cho­wan­ko­wie LZS: Ce­za­ry Za­ma­na, Adam Wa­dec­ki, Łu­kasz Bod­nar, Bar­tosz Hu­zar­ski i wie­lu in­nych.

W 1975 roku po­wstał GKS Car­tu­sia Kar­tu­zy, za­ło­żył go klan Prycz­kow­skich, trzech bra­ci, po­sta­no­wi­ło szko­lić mło­dych za­pa­śni­ków. W 35–let­niej hi­sto­rii klu­bu za­wod­ni­cy Car­tu­si zdo­by­li po­nad 100 me­da­li mi­strzostw Pol­ski.

W trud­nych la­tach 90–tych XX wie­ku zro­dził się po­mysł utwo­rze­nia w kra­ju Uczniow­skich Klu­bów Spor­to­wych. Pierw­szym klu­bem za­re­je­stro­wa­nym na Po­mo­rzu był LUKS POL w Czer­sku (sek­cje lek­kiej atle­ty­ki i pił­ki ręcz­nej, póź­niej tak­że że­glar­stwa de­sko­we­go).

Pięk­ne kar­ty w na­szej hi­sto­rii za­pi­sał LKS Agro­-Ko­cie­wie Sta­ro­gard Gdań­ski. Był spad­ko­bier­cą in­ne­go lu­do­we­go klu­bu — Nep­tun Sta­ro­gard Gd. (ko­la­rze, lek­ko­atle­ci, akro­ba­ci, za­pa­śni­cy, jeźdź­cy). Wy­cho­wał wie­lu zna­ko­mi­tych za­wod­ni­ków, w tym An­drze­ja Grub­bę, jego oj­ciec był w la­tach 70–tych pre­ze­sem klu­bu. W la­tach 2007–11 klub po­padł w kło­po­ty fi­nan­so­we. Za dłu­gi prze­ka­zał ba­zę ho­te­lo­wą i spor­to­wą nie­od­płat­nie mia­stu. Na­stęp­nie klub zli­kwi­do­wa­no, a z sek­cji spor­to­wych utwo­rzo­no nowe zrze­sze­nia.

Jed­nym z naj­star­szych ogniw na Po­mo­rzu jest LZS Cha­rzy­ko­wy, któ­ry po­wstał w 1947 roku. Oprócz lek­kiej atle­ty­ki, siat­ków­ki i pił­ki noż­nej upra­wia­no tu spor­ty wod­ne — ka­ja­kar­stwo, że­glar­stwo i bo­je­ry wy­ko­rzy­stu­jąc atu­ty śro­do­wi­ska (pięk­ne je­zio­ro). Klub ten po­sia­da chy­ba naj­wię­cej ty­tu­łów mi­strza Pol­ski w bo­je­rach.

Kil­ka słów na­le­ży po­świę­cić po­mor­skim szko­łom rol­ni­czym. Szko­ły rol­ni­cze to od po­ło­wy lat 50–tych XX wie­ku ma­tecz­nik LZS-ów i ich baza spor­to­wa. W każ­dej szko­le ist­niał LZS lub LKS, któ­ry or­ga­ni­zo­wał za­ję­cia spor­to­we, wy­ła­wiał ta­len­ty, przy­go­to­wy­wał przy­szłych dzia­ła­czy spor­to­wych. Szko­ły te na­dal zwią­za­ne są z LZS-a­mi, or­ga­ni­za­cyj­nie naj­czę­ściej wy­stę­pu­ją jako UKS-y, a je­den z nich ULKS Ta­lex Bo­rzy­tu­chom to lek­ko­atle­tycz­na po­tę­ga wo­je­wódz­ka i kra­jo­wa.

Na po­cząt­ku lat 90–tych na Po­mo­rzu po­wsta­ła cie­ka­wa ini­cja­ty­wa or­ga­ni­za­cyj­na — Gmin­ne Sto­wa­rzy­sze­nie Spor­to­we Pruszcz Gdań­ski, jego po­my­sło­daw­cą był To­masz Słu­pec­ki. Sto­wa­rzy­sze­nie wy­ko­nu­je zle­ca­ne przez gmi­nę za­da­nia usta­wo­we w za­kre­sie spor­tu dzie­ci i mło­dzie­ży. Dziś na te­re­nie Po­mo­rze jest 9 GTS-LZS.

I na ko­niec o dzia­ła­czach spor­to­wych — bez nich na wsi sport by zgi­nął. Li­sta jest dłu­ga. Ale wy­mień­my tych, któ­rzy zwią­za­li z LZS pra­wie ca­łe swo­je do­ro­słe ży­cie. Był nim na pew­no Wa­cław Za­rem­ba, za­ło­ży­ciel i „le­gen­da” Zrze­sze­nia LZS w kra­ju i wo­je­wódz­twie gdań­skim. Kie­ro­wał or­ga­ni­za­cją nie­mal 32 lata, bę­dąc prze­wod­ni­czą­cym i wi­ce­prze­wod­ni­czą­cym urzę­du­ją­cym Rady Wo­je­wódz­kiej. Po­nad 28 lat w kie­row­nic­twie po­mor­skich LZS jest rów­nież uczeń Wa­cła­wa Za­rem­by — Wie­sław Szczo­drow­ski, obec­nie sekretarz Rady Wo­je­wódz­kiej, a tak­że Da­nu­ta Jan­czak — wieloletni pracownik Po­mor­skie­go Zrze­sze­nia LZS, zwią­za­na z LZS-a­mi od cza­sów Wa­cła­wa Za­rem­by.

Dane Sta­ty­stycz­ne

W po­nad 560 ogni­wach (w tym pra­wie 60 klu­bach) zrze­szo­nych jest oko­ło 22 800 osób (w mło­dzie­ży do lat 18 jest ok. 19 ty­się­cy). Co roku Po­mor­skie Zrze­sze­nie LZS or­ga­ni­zu­je pra­wie 7 ty­się­cy im­prez spor­to­wych i tu­ry­stycz­nych, w któ­rych udział bie­rze po­nad 164 tys. osób.

Naj­bar­dziej po­pu­lar­ne dys­cy­pli­ny spor­to­we to pił­ka noż­na, ko­lar­stwo, lek­ko­atle­ty­ka, ka­ja­kar­stwo, za­pa­sy.

Naj­bar­dziej zna­ni za­wod­ni­cy i wy­cho­wan­ko­wie LZS na Po­mo­rzu:

Bru­non Ben­ding — bok­ser, wal­czył w wa­gach od mu­szej do piór­ko­wej. Dwu­krot­nie star­to­wał w IO — w Rzy­mie i To­kio, w Rzy­mie zdo­był brą­zo­wy me­dal, dwu­krot­nie też re­pre­zen­to­wał Pol­skę na ME — w 1965 zdo­był srebr­ny me­dal.

An­drzej Grub­ba — naj­lep­szy za­wod­nik w hi­sto­rii pol­skie­go te­ni­sa sto­ło­we­go. Za­czy­nał ka­rie­rę spor­to­wą w LZS Ze­lgoszcz, póź­niej re­pre­zen­to­wał bar­wy Nep­tu­na Sta­ro­gard Gdań­ski, gdzie dzia­ła­czem był jego oj­ciec. Wy­bra­ny naj­lep­szym spor­tow­cem Pol­ski w ple­bi­scy­cie „Prze­glą­du Spor­to­we­go” w 1984 roku. Brą­zo­wy me­da­li­sta MŚ, 4–krot­ny srebr­ny i 7–krot­ny brą­zo­wy me­da­li­sta ME, Uczest­nik trzech olim­piad (1988, 1992 i 1996). Zmarł w 2005 roku.

Wiesław Hartman – srebrny medalista olimpijski z Moskwy. Bronił barw Nadwiślanina Kwidzyn (1970-1986), wcześnie także Legii. Startował w skokach przez przeszkody. Urodzony 23 października 1950 w Kwidzynie.

Cze­sław Lang — ko­larz szo­so­wy i to­ro­wy, wy­cho­wa­nek LKS Basz­ta By­tów. Pierw­szy ty­tuł mi­strzow­ski jako se­nior zdo­był na to­rze (4 km). Olim­pij­czyk z Mont­re­alu i Mo­skwy, gdzie zdo­był sre­bro. Re­ani­ma­tor pod­upa­dłe­go Tour de Po­lo­gne, nie­stru­dzo­ny pro­pa­ga­tor ko­lar­stwa.

Andrzej Orłoś – uznawany jest za jednego z najwszechstronniejszych polskich jeźdźców. Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: 1959 w WKKW, 1961 w ujeżdżeniu i 1964 w skokach. Był także 3-krotnym I wicemistrzem i 2-krotnym II wicemistrzem. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960. W 1959 w Mistrzostwach Europy w drużynowym WKKW zajął 4 miejsce.

Zygmunt Waliszewski – legenda Polskiego Powożenia Zaprzęgów Czterokonnych. Wielokrotny Mistrz Polski, uczestnik Mistrzostw Europy i Mistrzostw Świata, zwycięzca najbardziej prestiżowych zawodów w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi m. in. wicemistrz świata indywidualnie z roku 1978 (Węgry), brązowy medalista z roku 1976 (Holandia). Jedenastokrotny mistrz Polski. W roku 1985 był numerem 1 w rankingu najlepszych zaprzęgów na świecie. Najlepszy sportowiec XXX-lecia LKS Agro-Kociewie. Znajduje się na liście 10 najwybitniejszych sportowców LZS województwa pomorskiego w latach 1946 – 2006.

An­drzej Wroń­ski — za­pa­śnik (styl kla­sycz­ny) LKS Mo­re­na Żu­ko­wo, dwu­krot­ny zło­ty me­da­li­sta olim­pij­ski — Seul 1988 i Atlan­ta 1996, star­to­wał też na olim­pia­dzie w Bar­ce­lo­nie (1992)) i Syd­ney (2000)) Zdo­był je­den zło­ty, je­den srebr­ni i 2 brą­zo­we me­da­le MŚ oraz 3 zło­te oraz 2 brą­zo­we me­da­le ME.

Ka­zi­mierz Zim­ny — je­den z czo­ło­wych pol­skich dłu­go­dy­stan­sow­ców. Ka­rie­rę spor­to­wą roz­po­czy­nał w tczew­skich LZS-ach. Dwu­krot­nie star­to­wał na olim­pia­dzie — w Mel­bo­ur­ne (1956) i Rzy­mie (1960) gdzie zdo­był na 5000 m brą­zo­wy me­dal. Ma też dwa srebr­ne me­da­le ME na tym sa­mym dy­stan­sie.

Historia Naszych Klubów:

Błyskawica Postolin:

Historia klubu sportowego związana jest z historią Postolina. Jest również historią cząstki życia każdego z jego mieszkańców. Rok powstania klubu, czyli 1936 jest datą przypuszczalną.
Według posiadanej przez ówczesnych działaczy wiedzy, a która to wiedza przekazywana była przez kolejne pokolenia z ust do ust, wynika, że w okresie międzywojennym w Postolinie działały towarzystwa sportowe polskie i niemiecki. W myśl wszelkich prawdopodobieństw za rok powstania klubu, zrzeszającego wszystkich chętnych do uprawiania sportu był rok 1936, kiedy to z okazji 700 – lecia Postolina oddano do publicznego użytku wybudowane na tę okazje boisko piłkarskie i basen kąpielowy. Po zakończeniu działań wojennych, bo już w roku 1946 grupa młodych zapaleńców: Edwin Pawelczak, Zygmunt Steiniger, Alfons Grucza, Stanisław Trapski reaktywowali klub sportowy. Dużą pomocą służył im kierownik miejscowej szkoły, późniejszy poseł na Sejm – Florian Wichłacz. To dzięki Jego staraniom, w ramach podjętej przez Krajową Radę Narodową uchwały o współpracy miasta ze wsią, patronem naszego klubu zostało Przedsiębiorstwo Spedycyjno – Rozładunkowe Hartwig z Gdańska. Firma ta przekazała drużynie stroje piłkarskie. Niebieskie koszulki z białymi kołnierzykami i czerwone spodenki z białym lampasem. Te kolory zostały do dziś klubowymi barwami. Prócz strojów Gdańszczanie przywieźli ze sobą drużynę piłkarką MZKS Związkowiec, która rozegrała mecz z miejscową drużyną. Wynik 5:0 dla Postolina.
Od chwili powstania po dzień dzisiejszy, Błyskawica jest jedynym klubem na terenie gminy Sztum, a jednym z trzech na terenie obecnego powiatu (Powiśle Dzierzgoń, Powiśle Stary Targ), który jest cały czas aktywny na mapie sportowej Ziemi Sztumskiej. Przez cały ten okres powojenny klub występował pod sztandarem Ludowe Zespoły Sportowe. W latach 50 – tych w Kwidzynie działał klub sportowy Błyskawica wywodzący się, jak i klub z Postolina spod znaku Rodła. Podjęto uchwałę, ażeby również miejscowy klub nazywał się tak samo. Tak zostało do dziś. Pierwszymi zawodnikami w zorganizowanych rozgrywkach piłkarskich (przełom lat 40/50) byli: Bronisław Chruściński, Franciszek Floriański, Edwin Pawelczak, Alfons, Zygmunt i Jan Steiniger, Gerard Rycek, Paweł Szpruda, Bruno Grucza, Paweł i Jan Smoliński, Stanisław Trapski, Zygmunt i Wincenty Jackiewicz, Jan Behnke, Alojzy Klewicz i nieco później: Erwin Bednarski, Gerard Szpruda, Tadeusz Radtke, Franciszek Bolewski. Kierownikiem drużyny był Józef Dolatta.
Dzięki staraniom działaczy w roku 1956 klub otrzymuje patrona. Zostaje nim zespół PGR Watkowice. Klub otrzymuje nazwę WKS Błyskawica Postolin, przy Zespole PGR w Watkowicach. Zostaje zatrudniony trener Kazimierz Sokołowski – dotychczasowy trener Juranda Malbork. Powstaje sekcja podnoszenia ciężarów, którą prowadzi czołowy zawodnik województwa gdańskiego, pionu LZS – Jan Szypniewski. Prócz niego trenują i występują: Gerard Szpruda, Gerard Smoliński, Hubert Donajski, Konstanty Lewicki, Franciszek Dziedowicz. Sekcja występuje w rozgrywkach i turniejach LZS województwa gdańskiego. Istnieje ona do roku 1964. Od roku 1959 klub wraca do nazwy LZS Błyskawica Postolin.
W roku 1966 powstaje sekcja tenisa stołowego, którą prowadzi Czesław Mielniczek. W sekcji początkowo występują: Olga Jaromiej (obecnie Rogiewicz), Edward Steiniger, Franciszek Marksteiner. Sekcja rozwiązuje się w roku 1970. W roku 1969 zostaje wybudowana w czynie społecznym szatnia na boisku i wyremontowany zostaje basen kąpielowy, który po 2 latach, przez głupotę urzędników i niedopatrzenie został zniszczony i zniknął z mapy wsi na zawsze. W roku 1970 klub uzyskuje kolejnego patrona, którym zostaje PGR Michorowo. Klub nosi nazwę LZS Błyskawica Postolin – Michorowo. Trenerem zostaje Józef Kaliszewski – dotychczasowy trener Olimpii Sztum, której (po likwidacji klubu) zawodnicy przechodzą do Postolina.
W roku 1972 klub po raz kolejny wraca do nazwy LZS Błyskawica Postolin i uczestniczy w różnych klasach rozgrywkowych, na klasie C począwszy po klasę A włącznie. W roku 2002 klub zostaje zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowniczym i przyjmuje status stowarzyszenia i nazwę LKS Błyskawica Postolin. Prócz drużyny seniorów, do sezonu 2014/15 klub prowadził również drużynę młodzieżową. Ze względu na klasę rozgrywkową (obecnie klasa B) trudno o pozyskanie sponsora. Klub opiera swoją działalność na aktywności jego członków oraz wsparciu finansowym w formie dotacji z budżetu Miasta i Gminy Sztum. W roku 2006 w ramach Programu Operacyjnego Odnowa Wsi wyremontowano szatnię i płytę boiska. W latach 2015 i 2016 przy wsparciu społeczeństwa zrealizowano wnioski w ramach budżetu Obywatelskiego poprzez montaż piłkochwytów i bramek piłkarskich.
Historia klubu pokazuje, że miał on zawsze istotne miejsce na mapie sportowej Ziemi Sztumskiej. Przez wiele lat z klubem związanych było wielu zawodników i działaczy. Przez ostatnie kilkanaście lat funkcje prezesa klubu sprawuje Piotr Steiniger. W okresie istnienia Błyskawica rozgrywała mecze nie tylko z lokalnymi rywalami, ale również z znanymi klasowymi klubami takimi jak np. Lechia Gdańsk. Marka LKS Błyskawica Postolin jest rozpoznawalna w środowisku sportowym. Stowarzyszenie nie tylko prowadzi drużynę piłki nożnej, ale angażuje się w różnego rodzaju działalność kulturalno-oświatową. Współpracuje również z lokalnymi podmiotami takimi jak Rada Sołecka, OSP czy KGW.

LKS Prime Food Brda Przechlewo

Początki kultury fizycznej i sportu były bardzo trudne, gdyż brakowało sprzętu, instruktorów oraz nauczycieli wychowania fizycznego, a obiekty sportowe były zdewastowane. Historia klubu sięga bowiem zakończenia II wojny światowej. Wiosną 1945 roku społecznicy z własnej inicjatywy i spontanicznie organizowali zajęcia sportowe. Właśnie wtedy w Przechlewie powstało pierwsze w powiecie człuchowskim koło LZS. Zorganizowano wówczas sekcję piłki siatkowej oraz tenisa stołowego. W 1955 roku przy kole LZS zaczęto prowadzić zajęcia z piłki koszykowej, piłki ręcznej. Rok wcześniej działała już sekcja szermiercza. W 1956 r. koło LKS przyjęło nową nazwę „BRDA” Przechlewo. W tym roku powołano również do życia sekcję piłki nożnej, która po roku wygrała rozgrywki klasy „C” i awansowała do klasy „B”. W latach 60. swoją działalność rozwinęła sekcja lekkoatletyczna oraz  sekcja szachowa. Od 10 lutego 1976 r.  klub przyjął nazwę Ludowy Klub Sportowy „Brda” Przechlewo, a od stycznia 1988 r. klub działał pod nazwą Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy „Brda” Przechlewo. Ostatnia zmiana  nastąpiła 30 marca 2001 roku. Stało się to zgodnie z umową sponsoringową zawartą z zakładami mięsnymi Prime Food i przedsiębiorstwem rolnym Poldanor SA, a  klub przyjął nazwę LKS Prime Food Brda Przechlewo, pod którą występuje do dzisiejszego dnia.

Ludowy Zespół Sportowy „Wisła” Walichnowy

Założycielami zespołu piłkarskiego w Wielkich Walichnowach byli kierownik Szkoły Podstawowej w Małych Walichnowach Ludwik Nagórski oraz zamieszkały w Wielkich Walichnowach kolejarz Antoni Kwiatkowski. Trzeba dodać, że A. Kwiatkowski przed II Wojną Światową występował w barwach tczewskiej „Unii”.

Pierwsze spotkania piłkarskie odbyły się w 1947 r. w Wielkich Walichnowach, na boisku powstałym za starym wałem, tę część Wielkich Walichnów do dziś określa się mianem Duchy, zapewne ze względu na bliskość cmentarza. Powstanie boiska możemy zawdzięczać nie tylko grupie entuzjastów, ale także faktowi, że na okresowo zalewany teren, o bardzo lichej (jak na Nizinę Walichnowską) glebie, nie było chętnych rolników.

Założyciele zespołu zajmowali się sprawami organizacyjnym, trenowali piłkarzy, a także sami byli zawodnikami. O sprzęt troszczył się bramkarz Edward Mazur. Pozostali piłkarze rekrutowali się spośród mieszkańców Małych i Wielkich Walichnów, Polskiego Gronowa, byłych mieszkańców Walichnów i ich kolegów, kawalerów odwiedzających walichnowianki, a także uczniów i studentów przyjeżdżających na wakacje. Rozgrywane wówczas mecze były spotkaniami towarzyskimi. Przeciwnikami były przede wszystkim drużyny z Tczewa (głównie „Unia”), Pelplina, a także „Budowlani” Gdańsk. Ze względu na brak linii autobusowej goście jechali pociągiem do Pelplina, następnie kolejką wąskotorową do Wielkich Walichnów.

W następnych latach, także w okolicznych miejscowościach, zaczynały powstawać zespoły piłkarskie. Sparingpartnerami w latach pięćdziesiątych były drużyny z Kulic, Pólka, Radostowa, Subków, Gogolewa, Gręblina i Gniewu. Należy jeszcze dodać, że przeciwnikami „Wisły” w latach pięćdziesiątych byli także piłkarze zza Wisły, z Piekła i Białej Góry. Jedna z wypraw za Wisłę mogła skończyć się tragicznie, gdyż przewoźnik (rybak z Wielkich Walichnów) zamiast 3 kursów łodzią w drodze powrotnej wykonał jedynie 2, zabierając oczywiście wszystkich zawodników. Łódź zaczynała nabierać wody, szczęśliwie wszystko skończył się jedynie na strachu.

Działalność zespołu w środowisku lokalnym nie ograniczało się jedynie do treningów i meczów. Zawodnicy przygotowywali przedstawienia teatralne dla mieszkańców, organizowali zabawy, wszystko po to, by dać upust młodzieńczym siłom witalnym, a także zasilać kasę zespołu. Jak wspomina grający od 1952. Henryk Rode, dużą pomoc otrzymał zespół od RSP „Wierność” w Wielkich Walichnowach .

Drużyna zaczęła brać udział w regularnych rozgrywkach ligowych pod koniec lat 50. Od tamtej pory czyni to nieprzerwanie od dziś.

W latach 60 zespół grał już w kl. „B”(w owym czasie była jeszcze kl. „C”). Dwukrotnie miał szansę awansu do kl. „A” . W decydujących, barażowych spotkaniach piłkarze z Walichnów jednak przegrywali, raz z drużyną ze Skórcza (1:2), w kolejnym roku z drużyną z Pszczółek (1:5). Kadrę tamtego zespołu stanowili: Henryk Rode ,bracia Jan, Edmund , Zygfryd Rutkowscy, Zygmunt Pawłowski ,bracia Jan i Eugeniusz Kruczkowscy, Lech Kowalczyk, Henryk Bałdyga, Marian Tigelski, Jan Kwaśniewski, Jerzy Matuszewski, Stanisław Bańczak, Norbert Małolepszy, Henryk Jaszewski , Józef Kordowski, Edward Mańkowski, Henryk Lubiński, Edward Syldatk, Norbert Witzenbach, Władysław Jaśkiewicz, Tadeusz Waśniewski, Jerzy Hibner.

Od sezonu1973/74 w rozgrywkach związkowych zaczęły występować 2 zespoły. „Wisła” I w kl. „B” i „Wisła” II w kl. „C” .W sezonie 1974/75 pierwszy zespół odnotował zaledwie 2 porażki i bezapelacyjnie (już na 5 kolejek przed zakończeniem rozgrywek!) uzyskał awans do kl. „A” . Notowano wiele wysokich zwycięstw, król strzelców Janusz Koczwara strzelił ponad 40 bramek. Jesień 1974 r. pozostaje w pamięci zawodników i kibiców nie tylko z powodu wysokich zwycięstw, ale także z faktu, że mecze rozgrywano na boisku „Mewy” Gniew. Głębokość wody na boisku w Wielkich Walichnowach przekraczała 1,5 m.

Kadrę pierwszego zespołu tworzyli: Marian Szołtun, Jerzy Markowski, Stanisław Tocha, Jan i Rajmund Fickowie, Jan Kwiatkowski, Henryk Mańkowski, Marian Frąckiewicz, Kazimierz Szołtun, Jan Wodzisławski, Zygmunt i Janusz Koczwarowie, Eugeniusz Brzeziński i Mariusz Śledź. Na wszystkich meczach tego sezonu obecny był założyciel zespołu Antoni Kwiatkowski. Drugi zespół prowadził wówczas Roman Kordecki.

Od jesieni 1975 r. opiekę nad zespołem przejął trener Stanisław Mikołajczyk. Zespół zasili dwaj piłkarze tczewskiej „Wisły”- Stanisław Janczyński i Kazimierz Kamiński. Do zespołu dołączyli także najzdolniejsi piłkarze z drugiego zespołu – Piotr Koczwara, Wiesław Dębicki i Zdzisław Frąckiewicz oraz Henryk Lamek z „Orła” Subkowy. Kierownikiem drużyny został Kazimierz Kordecki.

W kl. „A” (odpowiednik obecnej V ligi) dawnego województwa gdańskiego drużyna była jednym wiejskim zespołem. Na 16 drużyn zajęła 8 miejsce. Naszymi przeciwnikami na boiskach byli min. piłkarze „Nogatu” Malbork, „Olimpii” II Elbląg, „Mewy Gniew”, „Rodła” Kwidzyn, „Powiśla” Dzierzgoń, „POM-u” Sztum, „Stoczniowca” Starogard Gd.

W trakcie tego sezonu zespół zmienił nazwę i status, stał się Ludowym Klubem Sportowym „Spółdzielca” Walichnowy. Powodem tej zmiany było kierownictwo RSP „Wierność” w Wielkich Walichnowach, które postanowiło solidnie wspomagać piłkę nożną i rozwijać także inne dyscypliny – kolarstwo i tenis stołowy.

W związku ze zmianą administracyjnego podziału kraju, zespół rozpoczął sezon 76/77 w klasie „A” (dzisiejsza liga okręgowa) nowego województwa gdańskiego. Zadaniem postawionym przed drużyną był awans . Mimo dobrej gry awans wywalczono dopiero sezon później – wiosną 1978 r. Liga, do której awansowano nazywała się wojewódzka kl. „A” i odpowiadała dzisiejszej IV lidze. Niestety, awans zbiegł się z odejściem prezesa, Stanisława Lewkowicza i trudnościami finansowymi. Odszedł także trener Mikołajczyk. Próbowano dokonać fuzji z drużyną „Mewy” Gniew, która ciągle grała w kl. „A”. Na szczęście do fuzji nie doszło i zespół zachował swoją tożsamość, dzięki temu istnieje do dziś. Negatywne skutki braku środków to spadek do kl. „A” i rozwiązanie drugiego zespołu.

Mimo skromnej zdobyczy punktowej młody zespół rozgrywał całkiem niezłe mecze, wiele z nich przegrał niewielką różnicą bramek, a jedyne zwycięstwo odniósł nad „Lechią” II Gdańsk. Ten zespół pokonaliśmy także wcześniej w rozgrywkach Pucharu Polski, na tymczasowym boisku przy nowym wale pokonaliśmy gości z Gdańska 2:1.

Duża pomoc grających trenerów – Stanisława Janczyńskiego i Ryszarda Kittowskiego – nie uchroniła zespołu przed kolejnymi spadkami, ostatecznie drużyna spadła do kl. „B”. Od tego czasu zespół zajmował eksponowane miejsca w tej klasie, walcząc o awans z zespołami „Mewy” Gniew i „Wierzycy” Pelplin. Zanotowano też duże sukcesy w rozgrywkach Pucharu Polski, mianowicie awans do piątej rundy. Wiosenne spotkanie z „Gedanią” Gdańsk (wówczas III liga) zakończyło się wynikiem 2:3 (po bardzo dobrej grze). W 1989r. „Wisła” awansowała do kl. „A”. Mimo dobrej rundy jesiennej, po powołaniu 6 podstawowych graczy do wojska, zespół nie utrzymał się w kl. „A”.

21 lipca 1990 r. na zebraniu członków i sympatyków zespołu postanowiono powrócić do dawnego statusu i nazwy Ludowy Zespół Sportowy „Wisła” Walichnowy

Ludowy Zespół Sportowy „Wisła” Walichnowy do roku 2015 występował w rozgrywkach kl. „B”.

Zajmując najczęściej miejsca w czołówce tabeli, w sezonie 2004/2005 drużyna zajęła 2 miejsce i grała mecze barażowe o awans do kl. „A” z zespołem „Santana” Wielkie Klincz. Po porażce 1:3 u siebie i remisie 1:1 na wyjeździe nie udało się osiągnąć celu. Podobnie w sezonie 2007/2008 przegrano baraż o kl. „A” z zespołem „Restal-Agri” Kulice. W następnym sezonie również zespół był w czołówce, pokonał m. in. 3:1 późniejszego zwycięzcę ligi KP Starogard.
W ciągu 70 lat istnienia zespołu w jego kadrach grało kilkuset piłkarzy, wielu z nich zostało już wspomnianych, jednakże wobec braku pełnej dokumentacji nie sposób wymienić wszystkich. Do grona tych jeszcze nie wymienionych, którzy wiele sił i zdrowia zostawili na boisku reprezentując „Wisłę” Walichnowy należą: Joachim Koczwara, bracia Franciszek i Wojciech Stawikowscy, bracia Grzegorz i Jerzy Brzezińscy, bracia Waldemar i Ryszard Kamrowscy, bracia Mariusz, Ryszard i Bogusław Jaszewscy, Łukasz Racki, bracia Dariusz i Tomasz Rutkowscy, bracia Zbigniew i Ryszard Cymanowscy, bracia Henryk, Roman i Tadeusz Kordeccy, Roman Rode, Tadeusz Lubiński, Zbigniew Brzeziński, Ireneusz Sarnowski, bracia Piotr i Waldemar Małolepsi, Ryszard Dębicki, bracia Marian i Franciszek Markowscy, bracia Jerzy i Lesław Kamrowscy, bracia Grzegorz i Dariusz Tomczyńscy, bracia Stanisław i Adam Mentlowie, Andrzej Szołtun, Henryk Tomczyński, bracia Dariusz i Wiesław Kosedowie, Jerzy Formela, Jerzy Chyła, Jerzy Flisikowski, Zbigniew Noga, Jerzy Szmagliński, Zdzisław Witzenbach, Tadeusz Manuszewski. Bogdan Glejzner, Zbigniew Adamczyk, bracia Wojciech, Tomasz, Jarosław i Sławomir Gdańcowie, Wojciech II Gdaniec, Ireneusz Guz, Dariusz Gajewski, Janusz Dębski, Henryk Bendyk, Zbigniew Bahr, Dariusz Reszczyński, bracia Andrzej, Roman i Krzysztof Zeglarscy, bracia Andrzej i Zdzisław Krzyżyńscy, bracia Piotr i Marek Sakowie, bracia Grzegorz i Krzysztof Kowalscy, Bolesław Fronckiewicz, Zdzisław Konopiński, Mariusz Rygalski, Florian Wodzisławski, bracia Wiesław i Grzegorz Błaszczykowie, Krzysztof Genski, Jacek Markowski, bracia Krzysztof i Wojciech Adamczykowie, Jacek Kamrowski, Marcin Syldatk, Bartosz Rajkowski, Artur Tarnosch, Wojciech Śledź, Dariusz Gąsiorowski, Leszek Adamczyk, Kamil Górski, Wojciech Baczewski, Waldemar Kusowski, bracia Ireneusz i Jakub Jesiołowscy, Tomasz Lewandowski, Łukasz Kamiński, Radosław Kamka, Krzysztof Kwaterowski, Dariusz Krzyżyński, Patryk Święcikowski, Paweł Banasiak, Lukasz Bańczak, Piotr Bryska, Arkadiusz Chraca, Paweł Cieszyński, Krzysztof Cyssewski, Michał Domke, Sebastian Fronckiewicz, Karol Głowiński, Wojciech Gdaniec, Marcin Gotowalski, Andrzej Jakubiak, Szymon Jesiołowski, Marek Kamrowski, Andrzej Kamrowski, Przemysław Kamrowski, Wiesław Krzyżyński, Łukasz Lasota. Karol Lenga, Andrzej Marcinkiewicz, Sławomir Sójka, Mateusz Stencel, Artur Seidowski, Wojciech Wolfahrt. Karol Lasota, Paweł Seidowski, Sławomir Szarfenberg, Wojciech Kordecki, Marcin Bieszka, Karol Żółtek, Bracia Dawid i Bartosz Krzyżyńscy, Bracia Karol i Wojciech Lenga, Kamil Tomczyński, Rafał Tomczyński, Mateusz Szołtun, Karol Gierszewski, Bracia Kamil i Piotr Kukczyńscy, Rafał Sójka, Maciej Włoch, Łukasz Konieczka, Mateusz Kamrowski.

Od 2015 nasz zespół nie gra w żadnych rozgrywkach ale mamy nadzieję, że kiedyś nastąpi reaktywacja klubu i będzie dalej kontynuował naszą bogatą historię mającą 70 lat.